Hanneke en ik wisten lang van elkaar wie we waren, maar we kenden elkaar eigenlijk niet. Behalve dat we wisten dat we uit hetzelfde dorp kwamen en op dezelfde basis- en middelbare school hadden gezeten. In onze studententijd hebben we elkaar pas gevonden en samen zijn we uitgegroeid tot een mooi gezin met 2 lieve kinderen. De ziekte van Hanneke gooide eind 2014 roet in het eten. Na bijna 2 jaren van onzekerheid sloeg de kanker na de zomervakantie in 2016 genadeloos toe. Ruim anderhalf jaar van zware behandelingen volgden en de hoop op genezing werd kleiner en kleiner, tot we moesten accepteren dat het niet meer goed zou komen. Die acceptatie heeft Hanneke omgezet in handelen; in de laatste maanden van haar leven werkte ze aan de memory boxen voor onze kinderen, ze schreef brieven, ze begon weer te tekenen en te schilderen. En gedreven als ze was, begon ze het idee van dé Memory Box uit te werken. De stichting werd opgericht en het bestuur gevormd. Hanneke zette veel op papier en zette de eerste zaken (waaronder ons mooie logo) zelf in gang. Hanneke heeft een dusdanige basis gelegd voor de stichting, waardoor wij als bestuur vol trots en liefde verder konden met het verder ontwikkelen van de Memory Box. Ik ben vader van 2 mooie kinderen. Wij doen ons uiterste best om door te gaan, ook al is dat met ons drieën soms een uitdaging. We doen het heel goed. Ik vind het ontzettend fijn dat Hanneke voor de kinderen zoveel tastbaars heeft nagelaten in de vorm van de eigen samengestelde memory boxen. En dat gun ik elk gezin dat in deze moeilijke situatie terecht komt.

Mijn naam is Janneke Meijer- Kuipers. Als kinderen waren Hanneke en ik al buurmeisjes. In 2012 werden we opnieuw buren toen Harco en Hanneke naast ons kwamen wonen. Het contact was er gelijk weer. Het contact werd intensiever toen Hanneke ziek werd. In de laatste maanden van Hanneke haar leven dronken we wekelijks samen een bakkie. Waardevolle momenten. Tijdens deze momenten spraken we regelmatig over de stichting die Hanneke cadeau had gekregen naar aanleiding van haar promotie tot Doctor in de Medische Wetenschappen. Ze wilde met de stichting iets voor andere gezinnen in vergelijkbare situaties betekenen. Toen Hanneke mij vroeg of ik penningmeester in het bestuur wilde worden, kon ik niet anders dan van harte ‘ja’ zeggen. Geïnspireerd door de levenskracht van Hanneke, haar betrokkenheid bij de medemens, ben ik dankbaar dat ik mag bijdragen aan de realisatie van haar laatste wens.

Mijn naam is Anke Dekker, ik heb Hanneke leren kennen in onze middelbare schooltijd.  Met een aantal vriendinnen vormden we een hechte vriendinnengroep, die elkaar altijd is blijven volgen, van dichtbij en soms wat meer op afstand. Samen hebben we ons ontwikkeld van pubers, adolescenten naar volwassenen. De eerste vriendjes, bruiloften op Curacao en het moederschap. Alles samen delen, samen ervaren en genieten. Toen Hanneke ziek werd verdiepte dit onze vriendschap. Zeker in de laatste maanden liet ze ons toe en probeerden we haar te ondersteunen en te genieten van de tijd die er nog resteerde. Dit was een hele waardevolle, intensieve maar ook moeilijke periode. Kenmerkend voor Hanneke was het enorme doorzettingsvermogen, rationeel, doorpakken en plannen & organiseren. Daarnaast was ze heel creatief, lief en attent. Ik denk dat de meeste van deze eigenschappen zijn terug te vinden in de Memory Box. Hanneke kreeg veel positieve energie uit het werken aan het concept van de Memory Box. Ze had duidelijk voor ogen hoe deze er uit zou moeten zien en wat de box zou moeten bevatten. Ik ben dan ook enorm trots dat ik samen met Harco en Janneke dit verder mag vormgeven.  Ze blijft een prominent plekje in mijn hart houden.

Mijn naam is George van Zinnicq Bergmann, ik ben een van de mede oprichters van Trustmoore, waar Hanneke heeft gewerkt van 2006 tot 2012. Hanneke was onze tweede werknemer en had geen enkele relevante ervaring! We hebben haar getraind en opgeleid en zij pakte dat zo goed op dat ze al snel een onmisbare schakel werd in onze clockwork. Met spijt zagen we haar vertrekken naar Nederland en een jaar later ook Trustmoore verlaten. We hebben altijd contact gehouden, mede ook omdat ik een hele goede verstandhouding had met haar en we over veel dingen hetzelfde dachten. Het volbrengen van haar promotieonderzoek hebben we gevierd door haar een charitatieve stichting aan te bieden met het verzoek er zelf een doel aan te geven. Ik ben enorm trots op wat ze er van heeft gemaakt en hoop dat de stichting een bloeiend bestaan tegemoet gaat.

Mijn naam is Marjet Rozema. Mijn zusje Hanneke heeft altijd een bijzondere en waardevolle rol in mijn leven gespeeld. Zowel tijdens onze jeugd, onze studentijd als de periode dat ze op op Curacao heeft gewoond hebben we bij (dicht) elkaar gewoond. Op dat moment was dat allemaal zo vanzelfsprekend maar achteraf zo bijzonder en dierbaar. De laatste periode van haar leven hebben we elkaar ondanks de afstand vaak gesproken en gezien. Naast het verdriet heb ik ook hele goede herinneringen aan deze bezoeken. Het waren bezoeken met een lach en zeker ook een traan waarin we elke keer uitgebreid over haar wensen en ideeen over de stichting hebben gesproken. Hanneke was een hele lieve, sterke, doortastende en creatieve vrouw die precies wist wat ze wilde, ook met de stichting. Ik vind het een grote eer om nu als lid van de Raad van Toezicht bij de stichting betrokken te zijn en om zo ook een bijdrage te kunnen leveren om deze wens van Hanneke te kunnen vervullen.

Ik heb Hanneke leren kennen via haar zus Marjet. Vanaf het eerste moment was het mij duidelijk dat ’she doesn’t take no for an answer’. Bij Trustmoore voelde samenwerken met Hanneke meteen als een team. Een half woord was genoeg en dan ging ze weer. Zaken afhandelen. Daar was ze een ster in. Nooit oeverloos kletsen maar actie!

Ik ben Peter Rozema en de broer van Hanneke. We verschillen 6 jaar in leeftijd en dat betekende dat we tijdens onze kinderjaren in verschillende fases bevonden. Toen Hanneke naar de lagere school ging, vertrok ik naar het voorgezet  onderwijs, en zodra Hanneke klaar was met de lagere school ging ik het huis uit en op kamers. Niet alleen in leeftijd was er een afstand, maar ook geografisch. Zo studeerde ik in Enschede en Hanneke in Groningen, en na haar studie ging al snel mijn zus Marjet achterna in Curaçao. En toen ze terug kwam uit Curaçao gingen ze in Bedum wonen wat niet om de hoek is met Amersfoort. Dat we geen hechte band hadden zal niemand verrassen, alle relaties vereisen aandacht en tijd. Maar “blood is thicker than water” en toen Hanneke voor de laatste keer ziek werd veranderde onze band. Allebei inmiddels zelf ouder liet ze me toe in haar ziekteproces, van de diagnoses tot de uiteindelijke overgave. Hanneke haar keuze om met stichting Memorybox haar kennis en ervaring te delen, en anderen in vergelijkbare situaties te helpen is fantastisch.